تعداد صفحات: 12 کد محصول :6527 حجم فایل:28,66 KB نوع فایل :rar

چکیده گزارش:

چنانکه از حضرت رسول اکرم (ص) نقل شده که فرموده است: من کثر طعامه قسی قلبه[14] و نیز از حضرت امام باقر (ع) نقل شده است که فرمود: ابغض الاشیاء بطن مملو و در جای دیگر لا تمیتوا القلوب بکثره الطعام فان القلوب تموت کالزرع اذا کثر الماء، و صدها رهنمود دیگر در همین مباحث که مشروح آنها را در کتب مختلف حدیث و رسائل تهیه شده در این گونه مطالب می‌توان یافت.[15] این عنایت به تغذیه در اسلام که حتی در تحت شرایط خاص، تغذیه‌ی شیرخوار از پستان زنی موجب پیوند فامیلی و وقوع نسبت و اجرای احکام محرمیت می‌گردد،[16] شگفتی‌آور است به خصوص با ظرائف و دقائق این احکام که عقل را به تحیر وا می‌دارد. به جز اینها، نظری گذرا به گنجینه‌ی عظیم احادیث اسلامی نشان می‌دهد که چه بسیار دستور و رهنمود در مسائل مربوط به تغذیه وجود دارد که هنوز آن چنان که باید مورد توجه قرار نگرفته است

مقدمه گزارش:

یا أَیّهَا النّاسُ کُلُوا مِمّا فِی اْلأَرْضِ حَلالاً طَیِّبًا ....[1]

یکی از خصوصیات هر موجود زنده نیاز به غذا است. غذا برای تأمین نیروی مورد نیاز بدن، برای فعالیت کار دستگاههای مختلف بدن، رشد و نمو، تأمین حرارت ثابت بدن و هر یک از تظاهرات حیاتی لازم است و این واقعیت که زندگی بدون غذا میسر نیست می‌تواند به طور کلی از اهمیت بسیار زیاد تغذیه کفایت کند. البته در نظام آفرینش، خالق یکتا به لطف و رحمانیتش در قالب هدایت تکوینی، موجودات زنده را به دستیابی به مواد غذایی مورد نیاز و تعیین حدود لازم راهنمایی کرده است، ولی انسان را به استعانت از قوه‌ی تفکر، و بالاتر از آن هدایت انبیائ الهی مورد رحمت افزون‌تری قرار داده است، که تشخیص خیر و صلاح او را در همه‌ی مسائل و از جمله در باب تغذیه آسان‌تر ساخته است. زیرا آن چنان که در اکمل ادیان الهی، با حلال کردن چیزهای پاکیزه و حرام کردن پلیدی‌ها، سلامت جسم و روان آدمی را تضمین نموده است. وَ یُحِلّ لَهُمُ الطّیِّباتِ وَ یُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ وَ یَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ اْلأَغْلالَ الّتی کانَتْ عَلَیْهِمْ ...[2] و در عبارت کُلُوا مِنْ طَیِّباتِ ما رَزَقْناکُمْ[3] و از بطن دیگر آیات دیگر آیا همچون فَلْیَنْظُرْ أَیّها أَزْکى‏ طَعامًا[4] و در لابه‌لای احکام تغذیه با استنباط از برخی آیات
دیگر[5] و با تکیه بر ضرورت بهره‌گیری صحیح از نعمات الهی و این که به این بهره‌گیری مؤمنین البته شایسته‌ترند زیرا بنای آفرینش آدمی بر بندگی خدا[6]و قرار گرفتن در مسیر کمال است که البته مؤمن که سالک این طریق است به مقام قرب الهی نزدیک‌تر است. قُلْ مَنْ حَرّمَ زینَةَ اللّهِ الّتی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ کَذلِکَ نُفَصِّلُ اْلآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ[7] شیوه‌ی تغذیه‌ی آدمی مشخص می‌گردد به خصوص که مؤمن هنگام استفاده از نعمات الهی راه افراط و زیاده‌روی و اسراف را پیش نخواهد گرفت وَ کُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا إِنّهُ لا یُحِبّ الْمُسْرِفینَ[8] و نیز چون در همه‌ی اعمال و افعال او یاد خدا به عنوان عامل نظارت و کنترل اعمال و افعالش جای خاص و ممتازی دارد و غذا را با ذکر خدا می‌خورد، لذا امر و نهی خدا را قبل از برداشتن لقمه در نظر دارد، و آیه‌ی شریفه‌ی فَلْیَنْظُرِ اْلإِنْسانُ إِلى‏ طَعامِهِ[9] که آدمی باید در غذای خود (اعم از غذای فکری و جسمی) به دقت بنگرد. او را به اندیشه در کیفیت غذا، کمیت آن، ارتباط آن با نیاز جسم او، پاکیزه بودن آن و این که تا چه حد حقوق جامعه در آن رعایت شده و حلال و حرام خدا را مورد توجه قرار داده و از این گونه دقت‌ها در ابعاد مختلف آن برخواهد انگیخت.